หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ทิ้งเธอไว้อย่างเก๋ไก๋ เย่ชิงซินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงไล่ตามเขาไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

แต่เธอก็ยังรู้สึกผิดหวังอยู่ในใจอยู่เล็กน้อย เธอยิ้ม และกล่าวว่า “งานแต่งงานกลางแจ้งก็สวยงาม งานแต่งงานแบบโบสถ์ในความหมายดั้งเดิมนั้นจำกัดเกินไป ฉันชอบงานแต่งงานแบบเปิดที่ผสมผสานกับธรรมชาติ ครั้งนี้เนื่องจาก มีเวลาจำกัดเฉพาะรีสอร์ทในโรงแรมของเราเท่านั้นที่ตรงตามเงื่อนไขนี้ ไม่เช่นนั้น ผมจะทำให้ดีกว่านี้”

เขาทำให้ผมของเธอเรียบให้เธอ ลดศีรษะลง และจูบเธอที่ริมฝีปาก จำไว้ว่าคุณเป็นเมียน้อยของตระกูล Xi เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด คุณไม่ได้เสียใจกับใครเลย นี่คือพลังที่คุณมี

คุณไม่มีความสุขได้ไหม? แม้ว่าเธอไม่อยากยอมรับว่าเธอมีความสุขเพราะคำพูดของเขาที่ว่า คุณคิดว่าฉันจะเกียจคร้านและสนใจว่างานแต่งงานของอดีตคู่รักของฉันจะจัดขึ้นที่ไหน เธอก็ทนได้ ตราบใดที่เธอคิดว่าเขากำลังบอกใบ้ข้อเสนอของเธออยู่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและตา

ซีจินเฉินเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ บนใบหน้าของเมิ่งจื่อถิงในลักษณะเดียวกัน หรือเขาเห็นการเปลี่ยนแปลงแต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น?

เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเศร้าของเธอ ซีจินเฉินก็ถอนหายใจ เดินเข้ามาและนั่งยองๆ ต่อหน้าเธอ บอกฉันสิ ทำไมคุณไม่อยากไปล่ะ

“ที่รัก ถ้าในอนาคตคุณรู้สึกเสียใจ คุณตีฉันดุฉันได้ แต่อย่าร้องไห้อีกต่อไป” เธอรู้ไหมว่าน้ำตาของเธอมีค่าแค่ไหน ทุกหยดที่ไหลลงมา รู้สึกเหมือนใจฉันตกเลือด

ซีจินเฉินวางสมุดวางแผนในมือของเขาอย่างใจเย็นและยกนิ้วขึ้นบนโต๊ะ “หากไม่มีข้อจำกัด คุณจะเลือกจัดงานแต่งงานที่ใด”

เย่ชิงชิงกัดริมฝีปากของเธอแล้วมองดูเขาเป็นเวลานาน แต่ในที่สุดก็ยอมประนีประนอม นั่งบนเก้าอี้อย่างท้อแท้และไม่สามารถลุกขึ้นได้ เขาขมวดคิ้วและพึมพำ: ฉันเบื่อหน่ายมาก ฉันมักจะเจอหนี้ดอกพีชของคุณทุกที่ที่ฉันไป ถ้าฉันรู้สิ่งนี้ ฉันจะ... ฉันจะ... ฉันคงไม่เลือกรีสอร์ท